Monique Tucker is sinds 1991 medisch specialist. “Dit vak is mijn passie en ik zou bijna ook mijn hobby zeggen, ware het niet dat ik internist-oncoloog ben en het plaatje natuurlijk veel mooier is als mijn functie niet nodig zou zijn.” Helaas is dat niet de realiteit, dus is er, zoals Monique aangeeft “werk aan de winkel”. En werken doet ze niet alleen in Nederland. Eerder werkte ze al een tijd in Suriname en momenteel voert ze haar specialisme op Curaçao uit.
Als oncoloog kijkt Monique naar mensen die verdacht worden van een kwaadaardige diagnose. Zodra de diagnose vaststaat is zij ook betrokken bij de behandeling. “Het is dankbaar werk, maar vraagt ook continue alertheid omdat het vak enorm in beweging is.” Elk jaar komen er nieuwe geneesmiddelen bij, die ook hun plek moeten krijgen in het assortiment.
“Ik ben in deze functie terechtgekomen gedurende mijn coschappen. Ik was helemaal om toen ik als coassistent Interne Geneeskunde zag wat dit vak inhield.” De breedheid van het vak en de communicatie met patiënten en hun families, trok haar aan. Het nadenken over de beste strategie voor de patiënt vindt ze het leukste aan haar vak. Niet alleen de lengte, maar juist ook de kwaliteit van het bestaan is volgens Monique een belangrijk gegeven. Vooral de kwaliteit van sterven kan een enorme uitdaging zijn voor de arts en het palliatieve team. De minder leuke aspecten van het vak? Behalve administratieve werkzaamheden zijn die er niet. “Administratie is nou eenmaal noodzakelijk voor goede patiëntenzorg, maar ik zou het heerlijk vinden als het elektronisch patiëntendossier reageerde op mijn stem.”, aldus Monique.
Het is dankbaar werk, maar vraagt ook continue alertheid omdat het vak enorm in beweging is.
Monique ging voor zes maanden naar Paramaribo om daar in het ziekenhuis te werken. In Suriname zijn in totaal vijf ziekenhuizen, waarvan vier in Paramaribo en één in de stad Nickerie. Monique nam waar bij ’s Lands Hospitaal.
Monique kijkt terug op een bijzondere tijd in Suriname en het ziekenhuis waar ze werkte. “De werksfeer was goed en de collega’s gingen onderling redelijk formeel met elkaar om, anders dan ik dat in NL gewend ben. De werktijden in Suriname zijn fijn, van 7.00 – 15.00 uur. Ik bleef dan wel wat langer om alles netjes af te krijgen. De Surinaamse collega’s werkten ‘s middags in hun privé-praktijk.” Verrassend is de sterke hiërarchie in Suriname.
De hoofdzuster heeft bijvoorbeeld een zeer prominente rol in het team.” Monique vond het leuk om deze hiërarchische ladder in te passen in het organogram dat ze gewend was. “In Nederland werken alle disciplines meer schouder-aan-schouder.”
“Zowel in Suriname als hier op Curaçao zijn de ziekenhuizen bouwkundig totaal anders dan in Nederland. Als je dit vergelijkt met ziekenhuizen in Nederland, besef je hoe we boffen met zoveel mooie gebouwen en goede infrastructuur, welke je beide nodig hebt om goede zorg te leveren.” Doordat een collega-internist van Monique ziek werd in Suriname, werkte ze een tijd volledig alleen. “Door het uitvallen van mijn collega had ik zestig interne bedden onder mij waar ik 24/7 de verantwoordelijkheid over had. Samen met de arts-assistente hebben we de klus toch kunnen klaren. Daar kijk ik met trots op terug.”
Komende uit een werkomgeving met beperkte middelen zoals in Suriname, is Curaçao een “El Dorado".
Sinds eind april werkt Monique in het SEHOS (St. Elisabeth Hospitaal) op Curaçao. “Toen mijn vliegtuig landde, werd ik opgehaald door een collega TMI’er. Ik vond het super om een Nederlands gezicht te zien op de luchthaven van een onbekende omgeving. De begeleiding en communicatie vanuit TMI heb ik als prettig ervaren. Ik denk dat het lastig is om op afstand alle gaatjes te dichten. Als ik er op terugkijk dan denk ik dat er vakwerk is geleverd.”
Het werken op Curaçao bevalt haar goed, vooral in vergelijking met Suriname waar er regelmatig tekorten waren (bijvoorbeeld in antibiotica, insuline of dialysekatheters). Komende uit zo’n werkomgeving is Curaçao een “El Dorado”, aldus Monique. In het SEHOS zijn alle benodigde materialen ter beschikking en is er voldoende verpleegkundige ondersteuning (op fysiek- en kennisniveau).
Monique vertelt dat het SEHOS meer dan 500 nieuwe oncologische patiënten per jaar en op de dagbesteding meer dan drieduizend chemotherapeutische behandelingen per jaar heeft. “Dat is behoorlijk indrukwekkend wanneer je dit vergelijkt met Nederlandse ziekenhuizen. We zijn met drie internist-oncologen en de verpleegkundigen zijn heel enthousiast en betrokken. Het is een team om trots op te zijn.” In Curaçao zijn de werktijden ongeveer hetzelfde als in Nederland; men begint om 7.30 uur en is klaar rond een uurtje of 18.00/18.30 uur.
Op de vraag of het werken in Suriname en Curaçao aan te raden is, antwoord ze: “Dat is een leuke vraag. Ik denk dat er een gigantisch groot verschil zit tussen Suriname en Curaçao. Suriname is in vergelijking met Curaçao een land in transitie.” Vooral het werken in een ziekenhuis in Suriname is echt anders dan in Nederland, volgens Monique. Een uitzondering is het ziekenhuis in Nickerie.
“Ben je klaar voor een enorme uitdaging en kan je je aanpassen? Dan is Suriname wellicht de juiste belevenis voor jou. Flexibel moet je wel zijn. Je gaat het systeem daar namelijk niet veranderen en je moet het doen met beperkte beschikbare middelen.” Dat geldt allemaal niet voor Curaçao, zegt Monique. De ziekenhuisontwikkeling daar is bijna vergelijkbaar met Nederland, met uitzondering van de bouwkundige en ICT-faciliteiten. Curaçao raadt ze voor iedereen aan en met name ook voor de jonge collega’s.
*Het originele artikel is gepubliceerd in 2019 op tmi.nl en is herzien in 2021 en opnieuw gepubliceerd.
Tijdens de “Werken in de Caribbean” informatieavonden wordt er meer verteld over de verschillende eilanden en de sollicitatieprocedure.
AanmeldenBel ons dan op 020 – 510 6754
