Wil je aan de slag als ANIOS verzekeringsgeneeskunde?
Neem dan contact op!
Als verzekeringsarts bij de overheid werk je met vaste tijden, zie je cliënten en heb je grote baanzekerheid. Een verzekeringsarts beoordeelt arbeidsongeschiktheid. Bij bepaalde medische stoornissen stel je vast welke beperkingen hier reëel uit voort kunnen vloeien. Vervolgens bepaal je in hoeverre die beperkingen weer kunnen leiden tot problemen bij het participeren in de maatschappij, ofwel: participatieproblemen.
De overheid vindt tegenwoordig dat ‘Iedereen moet participeren in de maatschappij’, liefst in betaald werk. Door deze groeiende behoefte aan participatie van een ieder, dus ook mensen met beperkingen en handicaps, is in toenemende mate behoefte aan specialisten die een dusdanige beoordeling kunnen uitvoeren.
Bij wet is vastgelegd dat deze beoordeling alleen kan worden uitgevoerd door een verzekeringsarts. Het is een beschermd specialisme met een eigen opleiding tot specialist. Dit betekent dat er in toenemende mate behoefte is aan verzekeringsartsen, die versterkt wordt door de huidige krimp van artsen binnen het vakgebied door vergrijzing. Het is een opkomend vakgebied, waar steeds meer behoefte is aan nieuwe, vaak jonge collega’s en waar veel ontwikkelingsmogelijkheden liggen. Waar je binnen veel gevestigde specialismen veel moeite moet doen om jezelf te kunnen ontwikkelen en profileren, biedt de verzekeringsgeneeskunde nieuwe, jonge artsen veel opleidings-, onderzoeks- en persoonlijke ontwikkelingsmogelijkheden.
Kom je als verzekeringsarts bij ons in dienst? Of draag je een verzekeringsarts aan die via TMI in dienst gaat bij het UWV? Dan krijg je een bonus van €250,- netto!
Het is een groeiend vak met veel mogelijkheden om je persoonlijk te ontwikkelen, zonder dat je je privéleven voor hoeft in te leveren."Thijs van 't Hullenaar Verzekeringsarts
Maximaal 104 weken na ziekmelding. Bij werkgever, wordt dit gedaan door de bedrijfsarts. Indien iemand geen werk heeft door het UWV (Vangnetter, werklozen, uitzendkrachten, ziek uit dienst en zwangeren). Cliënten worden beoordeeld (geschiktheid eigen werk) en begeleid (eventueel met inzetten interventies).
Het doel van re-integratie is terugkeer naar betaald werk. In het eerste jaar worden de inspanningen met name gericht op terugkeer naar het eigen werk (spoor 1). In het tweede jaar wordt tevens gekeken naar ander (passend) werk (spoor 2). Beoordeeld wordt of de inspanningen van de bedrijfs- of ziektewet arts voldoende waren. Indien dit niet zo is, volgt eventueel een loonsanctie. Bij re-integratie gaat het om duurzaam arbeidsvermogen.
Indien de 104 weken afgelopen zijn en iemand nog steeds gedeeltelijk of volledig arbeidsongeschikt is, wordt een WIA uitkering aangevraagd. Tijdens deze beoordeling wordt geschiktheid voor werk in zijn algemeenheid beoordeeld, dus niet alleen het eigen werk. Bijvoorbeeld: een bouwvakker met een hernia is ongeschikt voor zijn eigen werk, maar kan wel licht administratief werk doen, dus arbeidsongeschikt voor eigen, maar niet voor passend werk. Tevens wordt bekeken of er discrepanties zitten in de geclaimde klachten met participatieproblemen en de vastgestelde medische stoornis en beoordeeld of de behandeling en het herstelgedrag adequaat was. Indien iemand >35% arbeidsongeschikt is (beoordeeld door arbeidsdeskundige op basis van onder andere opleiding, eigen werk en gestelde beperkingen), wordt een WIA uitkering toegekend. Soms worden cliënten na enige tijd (bijvoorbeeld na een jaar) opnieuw beoordeeld (herbeoordeling) om de belastbaarheid opnieuw vast te stellen.
Advies bij onder andere geschil werknemer en werkgever. Beide partijen worden hierbij gehoord. Bijvoorbeeld ten aanzien van geschiktheid passend werk of herstel melding.
Uitkering voor jonggehandicapten (autisme, verstandelijke beperking, persoonlijkheids- of gedragsstoornis of AD(H)D). Sinds kort veel strenger en minder vaak toegekend. Veel jongeren belanden bij de gemeente.
Heroverwegen oordeel van primair verzekeringsarts (van alle eerder genoemde beoordelingen). De gesprekken die je als verzekeringsarts verricht zijn o.a. gericht op het beoordelen van re-integratie inspanningen en inschatten van de belastbaarheid (lichamelijk en psychisch) door het in kaart brengen van een cliënt / ziekte met alle factoren die van invloed zijn op gezondheidsbeleving en participatie (fysiek, psychisch, sociaal). De verzekeringsarts kan interventies inzetten om de gezondheid te bevorderen en zal de van quality of life van een cliënt proberen te vergroten middels gesprekstechnieken / coaching en het vergroten van ziekte-inzicht bij de cliënt. Het vak vergt goede, mogelijk zelfs uitstekende, communicatieve vaardigheden waarbij een evenwicht moet bestaan tussen een kritische, professionele en analytisch beoordelend vermogen en anderzijds inlevingsvermogen en empathie.
Een fulltime werkweek als verzekeringsarts bestaat uit 38 uur per week. Een gemiddelde dag start rond 9:00/9:30 uur en bevat, afhankelijk van de soort beoordeling, tussen de twee tot zes spreekuren (WIA of Ziektewet afhankelijk van duur beoordeling). Meestal ben je rond 16:00 uur klaar.
Er zijn natuurlijk ook andere vakgebieden binnen de (sociale) geneeskunde die vrij dicht tegen verzekeringsgeneeskunde aanliggen, zoals bedrijfsarts. Een duidelijk verschil met dit specialisme is dat bedrijfsartsen over het algemeen een veel hogere werkdruk ervaren en in een constante spagaat zitten tussen de behoeften van werkgever en werknemer. Er zit wel een overlap tussen beide vakken. Als verzekeringsarts bij de overheid begeleid je in de Ziektewet ook mensen in de eerste twee jaar van hun arbeidsongeschiktheid / ziekte. Dit zijn mensen die geen werkgever meer hebben en in de WW zitten. De begeleiding is echter minder intensief en er is geen spanningsvlak met een bestaande werkgever.
Een ander vakgebied wat aan de verzekeringsgeneeskunde raakt is huisarts. Als huisarts behandel je je eigen patiënten. Tevens bouw je als huisarts een behandelrelatie met je patiënt op en heb je (vele) wederkerende contacten. Binnen de verzekeringsgeneeskunde is dit niet het geval, je ziet iemand hooguit één of twee keer (bijvoorbeeld bij herbeoordeling of een tweede keer in de Ziektewet). Er is dus geen behandelrelatie. Ieder contact is fris, nieuw en bedoeld om objectief een oordeel te vormen. Een belangrijk verschil tussen huisartsgeneeskunde en verzekeringsgeneeskunde is het ontbreken van diensten (zowel avond, weekend als feestdagen) binnen het laatste specialisme.
Als verzekeringsarts heb je tijd om mensen uitgebreid te spreken en alle ziektebeelden en de daaruit voortvloeiende beperkingen in kaart te brengen. Je hebt dus echt tijd voor iemand. Dit geeft een rustig en voldaan gevoel. Je probeert zo veel mogelijk te bepalen in hoeverre ziekte, geclaimde klachten en participatieproblemen plausibel en consistent zijn.
Een voorbeeld: een bouwvakker met een hernia geeft aan dat hij door de pijnklachten in zijn rug niet meer zwaar kan tillen of langdurig gebogen kan werken (ziekte: hernia, geclaimde klachten: pijnklachten rug en participatieproblemen / werk: zwaar tillen en langdurig gebogen werken). Is dit plausibel? Ja, het werk als bouwvakker is fors rugbelastend. Is het verhaal consistent? Dat hangt af van de rest van zijn verhaal en of iemand bijvoorbeeld thuis niet aan het verhuizen is of veel in de tuin werkt (het dagverhaal).
Aan ons, de verzekeringsarts, is de taak om verbanden te leggen, te toetsen en te testen op inconsistenties. Dit laatste klinkt een beetje negatief, maar dat hoeft het niet te zijn. Mensen kunnen soms klachten claimen die niet helemaal reëel, plausibel of consistent zijn, maar doen dit zeker niet altijd vanwege ziektewinst (het verkrijgen van een uitkering). Veel vaker merk je dat er andere problemen (fysiek, psychisch of sociaal) zijn die het herstel vertragen en welk besproken en mogelijk behandeld dienen te worden. Als verzekeringsarts de taak om dit te doen. Daar komt de coachende rol terug. Voor mensen kun je tijdens het uur dat je voor ze hebt echt een verschil maken. Dit geeft een enorm bevredigend gevoel. Je hoopt middels dit gesprek iemand te kunnen stimuleren in zijn herstel en belemmerende factoren af te doen nemen, eventueel door middel van het inzetten van een interventie of het geven van een advies.